Veertien Februari, de eerste warme, zonnige voorjaarsdag. Overal in onze tuin piepte de Crocussen hun lieftallige hoofdjes op. Vol overgave opende ze hun paarse bloempjes naar de warme zon. Zelfs de bijen kwamen al weer tevoorschijn.
Maar in de nacht daalde het kwik tot onder nul en creëerde witte randen om al het overmoedige groen dat te voorschijn was gekomen.
Op de tere bloemetjes was een ijslaag neergedaald.
Ze zijn echter sterker dan ze doen vermoeden. Een van hun strategieën is het stijf sluiten van de bloemknoppen zodra de zon ondergaat.
Dan zijn ze opgewassen tegen het ijs.
Elk jaar weer verbaas ik me over de veerkracht van deze tere bloempjes. Samen met de sneeuwklokjes zijn ze de voorbode van een nieuw groei jaar.
Zo voelt dat ook voor mezelf. Af en toe laat ik weer wat van me zien. Als de lucht nog koud voelt, sluit ik de luiken en wacht nog even totdat het echt lente wordt.
